22 maja 2019 roku odbyło się posiedzenie sejmowej podkomisji stałej do spraw osób niepełnosprawnych (PSR). Głównym tematem rozmów była pomoc osobom  ze znacznym stopniem niepełnosprawności w dostępnie do rehabilitacji i wyrobów medycznych.

Podczas posiedzenia były poruszane następujące tematy:
- Informacja Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej na temat realizacji wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 21 października 2014 r. dotyczącego różnicowania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego osób sprawujących opiekę nad osobą niepełnosprawną.
- Informacja Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej o projekcie nowego systemu orzecznictwa.
- Informacja Ministra Zdrowia na temat realizacji ustawy z dnia 9 maja 2018 r. o szczególnych rozwiązania wspierających osoby o znacznym stopniu niepełnosprawności.

Monika Lewandowska podniosła kwestię zniesienia limitów na wózki inwalidzkie i możliwości wypożyczania drogich wózków specjalistycznych, optymalnych dla danego rodzaju niepełnosprawności, zapobiegających pogłębiającym się nieprawidłowym wzorcom postawy u niepełnosprawnych, których stosowanie od najmłodszych lat, umożliwiłoby uspołecznienie i niezależność na miarę możliwości niepełnosprawnego. Zgłosiła też postulat o kierowanie się we wszystkich pracach legislacyjnych i budowaniu systemu wsparcia zasadą dedykowania wsparcia w oparciu o kryterium stopnia samodzielności niepełnosprawnych, zamiast jednostką chorobową czy rodzajem niepełnosprawności. Postulowała także o przyspieszenia zmian w ustawie o pomocy społecznej i wydzielenie systemu opieki nad niepełnosprawnym z ustawy o pomocy społecznej.

Ten ostatni postulat jest bardzo ważny dla tysięcy osób korzystających z usług opiekuńczych w miejscu zamieszkania. Art 50 ustawy o pomocy społecznej stwierdza, że realizatorem usług opiekuńczych jest gmina, która ustala zakres pomocy, ilość godzin, a także zasady odpłatności i zwolnienia z odpłatności za usługi opiekuńcze. Oznacza to, że to niepełnosprawny np. od urodzenia ma płacić państwu polskiemu za pomoc. Na dodatek niskie progi dochodowe powodują, że takie osoby korzystające z usług opiekuńczych nie mogą pracować – choćby chciały i miały możliwość – bo dodatkowy dochód powoduje, że wzrasta odpłatność za usługi opiekuńcze. Skutkiem tego jest całkowita marginalizacja takich osób z rynku pracy.

Rząd ma świadomość, że system pomocy jest źle zorganizowany i w ramach programu „Usługi opiekuńcze” zwraca gminom 50 proc. kosztów świadczenia usług. Niestety z danych przekazanych przez Krzysztofa Michałkiewicza, Pełnomocnika Rządu ds. Osób Niepełnosprawnych wynika, że to programu przystąpiło zaledwie 320 gmin, a łączna kwota refundacji to 31,5 mln zł (Ministerstwo rodziny, pracy i polityki społecznej podaje jednak kwotę nieco powyżej 27 ml zł). Jednak takie podejście do tematu w dalszym ciągu nie rozwiązuje problemu odpłatności, bo usługi opiekuńcze są tak samo traktowane jak każde inne świadczenie socjalne. 

Grażyna Rosołowicz poruszyła temat niskiej dostępności szpitali i przychodni rehabilitacyjnych dla osób niesamodzielnych, spowodowanej brakiem sprzętu pomocniczego (podnośniki, wózki inwalidzkie, itd). Wskazała na niedostępność leczenia sanatoryjnego, refundowanego przez NFZ dla niesamodzielnych niesamoobsługowych niepełnosprawnych. Skrytykowała możliwość skorzystania z turnusów rehabilitacyjnych co kilka lat.

Wojciech Kalinowski postulował o indywidualizację wsparcia niepełnosprawnych i ocenę samodzielności przy zastosowaniu odpowiednich narzędzi. Zgłosił pomysł, by wzorem subwencji oświatowej, środki publiczne, przeznaczone na wsparcie, przypisane były do konkretnego niepełnosprawnego.

Maria Elżbieta Królikowska wnioskowała o to, by centra opiekuńczo-mieszkalne były dostępne dla osób niepełnosprawnych wszystkich rodzajów niepełnosprawności. Postulowała o wprowadzenie rozwiązań nakładających egzekwowalny obowiązek wsparcia niepełnosprawnych przez samorządy. Wspomniała o braku dostępu do rehabilitacji domowej w mniejszych miastach.

źródło: www.nie-pelnosprawni.pl